Wiadomo dlaczego Nawrocki zrezygnował z boksu. Wujek ujawnił powód Czytaj więcej:

Karol Nawrocki wyrósł dziś na jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci życia publicznego — nie tylko jako polityk i Prezydent RP, lecz także jako mąż oraz ojciec. Jego życiorys często przywołuje się jako przykład konsekwentnej drogi „od zwyczajnych korzeni do najwyższego urzędu w państwie”. Urodził się w Gdańsku, w rodzinie o robotniczym rodowodzie: ojciec pracował jako tokarz, a matka była introligatorką. To środowisko, jak sam wielokrotnie podkreślał, nauczyło go dyscypliny, odpowiedzialności i szacunku do pracy.

Jego żona, Marta Nawrocka, również pochodzi z Pomorza. Z wykształcenia prawniczka, przez lata związana była z Krajową Administracją Skarbową. Para tworzy małżeństwo z długim stażem i – jak wynika z relacji osób z ich otoczenia – bardzo silnym poczuciem wspólnoty rodzinnej.

W życiu Nawrockich istotną rolę odgrywają dzieci. Najstarszy jest Daniel, syn Marty z wcześniejszego związku, którego Karol Nawrocki adoptował i w pełni włączył w rodzinne życie. Daniel studiuje prawo, ma za sobą pierwsze doświadczenia w mediach i coraz śmielej buduje własną zawodową pozycję. Młodsze dzieci pary – Antoni i Katarzyna – trzymają się z dala od życia publicznego, co rodzice starają się konsekwentnie chronić.

Rodzina aktywnie towarzyszyła Karolowi Nawrockiemu podczas kampanii wyborczej. Marta Nawrocka, dziś pierwsza dama, zdecydowała się nawet na przerwę zawodową, by wspierać męża w kluczowym momencie jego życia politycznego. Daniel natomiast pojawiał się u boku ojczyma podczas licznych wydarzeń wyborczych, co podkreślało spójność i zaangażowanie całej rodziny.

Dla wielu obserwatorów to właśnie ten rodzinny aspekt — stabilny, uporządkowany i wyraźnie akcentowany — stał się jednym z fundamentów publicznego wizerunku prezydenta.

Karol Nawrocki wychował się w Gdańsku i od wczesnych lat łączył naukę z aktywnością fizyczną. W młodości reprezentował lokalne drużyny sportowe – grał w piłkę nożną w barwach KKS Gedania oraz później w drużynie Ex Siedlce Gdańsk, której nawet został kapitanem. To doświadczenie sportowe nauczyło go współpracy, dyscypliny i determinacji – wartości, które później wykorzystywał również w pracy zawodowej i politycznej. Obok piłki nożnej Nawrocki, od najmłodszych lat trenował także boks. Jako młody sportowiec odnosił pierwsze sukcesy w ringu.

Zamiłowanie do boksu nie skończyło się wraz z wiekiem dojrzalszym. Nawrocki nie tylko trenował, ale też aktywnie utrzymywał kontakt z pięściarstwem. Jego wujek w wywiadach przywoływał, że Nawrocki w młodości bardzo poważnie podchodził do treningów: ćwiczenia zaczynał już jako nastolatek, rozwijając się sportowo równolegle do edukacji. 

Sportowa historia Nawrockiego znalazła swój symboliczny wymiar również w jego kampanii prezydenckiej, gdzie pojawiał się w materiałach wideo, wykonując treningi bokserskie i kształtując wizerunek twardego, pełnego energii i konsekwentnego kandydata. Ten motyw był obecny w merchu wyborczym, m.in. „Now Rocky” – grze słów odnoszącej się do jego nazwiska i sportowych korzeni. 

Po wyborze na prezydenta Nawrocki nie porzucił sportowej estetyki. W przestrzeni publicznej – w mediach społecznościowych, błyskotkach reporterskich czy podczas oficjalnych wydarzeń – chętnie pokazuje się w sportowym kontekście: czy to jako kibic piłki nożnej wspierający ukochaną Lechię Gdańsk, czy jako aktywny uczestnik różnych form treningu fizycznego.

To zamiłowanie do sportu – i szczególnie do boksu – ma wielowymiarowe znaczenie. Dla zwolenników jest ono symbolem siły, hartu ducha i gotowości do walki o swoje przekonania. Dla przeciwników – elementem kontrowersyjnym, który bywa przywoływany w kontekście pewnych epizodów z młodości.

Wujek prezydenta, Waldemar Nawrocki, w rozmowie ze Sport.pl odsłonił nieznaną dotąd część sportowej historii Karola Nawrockiego. Jak się okazuje, przyszły prezydent jeszcze długo po zakończeniu młodzieżowej kariery myślał o powrocie na ring. Zapał do boksu był na tyle silny, że – jak wspomina jego wujek – temat wracał regularnie, choć ostatecznie zderzał się z realiami życia publicznego.

Waldemar Nawrocki przywołał jedną z rozmów, która najlepiej oddaje ten wewnętrzny dylemat młodego polityka:

Czasem mówił jeszcze: “Trenerze, może byśmy jakąś fajną walkę zrobili?” Odpowiadałem: “Karol, jesteś cenioną osobowością, innym człowiekiem i chcesz gdzieś iść się pokazać z podbitym okiem?” Wtedy zauważyłem jego zawahanie. Zastanawiał się nad tym. Zdawał sobie sprawę, że w takim momencie musi wybierać, a okoliczności sprawiały, że boks zawsze spadał za politykę – przyznał.

Relacja ta dodaje ważnego kontekstu do sportowej biografii Karola Nawrockiego. Pokazuje, że boks nie był jedynie epizodem z młodości, lecz pasją, z którą naprawdę trudno było mu się rozstać. Jednocześnie ujawnia, że już wtedy rozumiał konsekwencje, jakie niosłyby ze sobą poważniejsze treningi czy amatorskie walki — zwłaszcza dla osoby, która stopniowo budowała publiczną karierę i naukową pozycję.

Wypowiedź wujka dobrze oddaje też dwoistość postawy Nawrockiego: z jednej strony bojowy temperament i sentyment do ringu, z drugiej – świadomość, że wejście między liny mogłoby kolidować z wizerunkiem historyka i urzędnika państwowego. To napięcie towarzyszyło mu przez lata, a według członków rodziny właśnie ono sprawiło, że pasja bokserska pozostała ważnym, lecz w praktyce „schowanym” elementem jego biografii.