Świat sportu nie będzie już taki sam. Oni odeszli w ostatnich 12 miesiącach

W ciągu ostatnich 12 miesięcy świat sportu kilka razy zamilkł — ze zdziwienia, żalu i rozpaczy. Odeszli ludzie, na których wychowały się całe pokolenia: Hulk Hogan, Lucjan Brychczy, Leo Beenhakker, George Foreman. Były też pożegnania tragiczne, jak śmierć Diogo Joty, która wstrząsnęła futbolem, ostatni lot Felixa Baumgartnera i dramatyczna wyprawa Laury Dahlmeier. Miniony rok zabrał bohaterów jednoczących ludzi. Oto ci, bez których sport już nigdy nie będzie taki sam.

Początek listopada to w Polsce czas ciszy i skupienia. Odwiedzamy cmentarze, zapalamy znicze i wspominamy tych, którzy byli częścią naszego życia. To moment, w którym refleksja nad przemijaniem łączy się z wdzięcznością za życie i dokonania osób, których nie ma już wśród nas.

Bramkarz znany przede wszystkim z występów w barwach Wisły Kraków. Z Białą Gwiazdą zdobył dwa mistrzostwa Polski (1998/1999, 2000/2001), Puchar Polski (2001/2002), puchar ligi (2000/2001), a także Superpuchar Polski (2001/2002). Między występami w zespole z Małopolski wiosną 2002 r. grał w tureckim Diyarbakirsporze Kulubu. Wrócił stamtąd do Krakowa, a później zagrał jeszcze kilkanaście razy w Ekstraklasie w barwach Polonii Warszawa.

Gdy przechodził do Białej Gwiazdy, ta ledwo wiązała koniec z końcem, a po kilku latach stała się wymarzonym miejscem pracy dla polskich ligowców. — W miesiąc można było zgarnąć fortunę — mówił w rozmowie z Przeglądem Sportowym Onet w kwietniu 2021 r.

Jeden z najbardziej znanych piłkarzy w historii GKS-u Katowice. Występował w tej drużynie najpierw w latach 1979-1988, a następnie 1995-1988. W 299 meczach strzelił 122 gole. Ponadto miał okazję grać także w zespołach z niemieckiej Bundesligi. W 1988 r. dołączył do Hamburger SV, gdzie w 135 spotkaniach zanotował 51 trafień. Po pięciu latach spędzonych w tej ekipie zmienił barwy na Eintracht Frankfurt, w którym w latach 1993-1995 rozegrał 53 mecze i zdobył 9 bramek. Na koniec swojej kariery wrócił do Katowic i gdy ją zakończył, nadal pozostał związany z tym klubem, gdzie pełnił funkcję trenerskie.

Furtok pokazywał się ze świetnej strony również w reprezentacji Polski. W latach 1984-1993 rozegrał w niej 36 meczów, w których 10 razy wpisywał się na listę strzelców. Jego najsłynniejsza bramka to ta zdobyta przeciwko San Marino, kiedy to napastnik skierował futbolówkę do siatki… ręką i uratował kadrę przed sensacyjną kompromitacją.

Jedna z największych legend w historii polskiej piłki nożnej. Urodził się w 1934 r., a swoją piłkarską karierę rozpoczął już w 1945 r. Pierwsze kroki stawiał w barwach Pogoni Nowy Bytom. Później występował jeszcze w Stali Łabędy i Stali Gliwice. W 1954 r. trafił do Legii Warszawa i to z występów w tym klubie jest najbardziej znany.

W stołecznym klubie spędził łącznie 18 lat, rozegrał w nim 368 spotkań i strzelił w nich 182 bramki. Brychczy występował także w reprezentacji Polski i w niej także zaliczył wiele udanych występów. W 58 rozegranych meczach zanotował 18 trafień. O ściągnięcie do siebie legendarnego napastnika zabiegały swego czasu Real Madryt czy AC Milan, jednak nie mógł on zmienić klubu na zagraniczny ze względu na to, że był zawodowym oficerem.

Po zakończeniu kariery przez wiele lat pracował w Legii. W pewnych okresach jako główny trener, w innych jako asystent. Zaliczył także epizod jako selekcjoner reprezentacji Polski w trakcie igrzysk olimpijskich. W 2014 r. został członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta i w tym samym roku ustanowiono go honorowym prezesem Legii.

Rozpoczął karierę sportową w Podhalu Nowy Targ, gdzie zdobył mistrzostwo Polski w hokeju na lodzie w 1966, 1973 i 1974 r. W 1967 r. zagrał w jednym meczu reprezentacji Polski przeciwko Węgrom. Po zakończeniu kariery zawodniczej, Pysz rozpoczął pracę jako trener w Podhalu, z którym w 1980 r. świętował wicemistrzostwo Polski. Następnie wyjechał do Niemiec, gdzie prowadził zespoły EV Stuttgart, Augsburger Panther i Adler Mannheim.

W 1999 r. objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski, a swój największy sukces w tej roli osiągnął w 2001 r., kiedy to prowadzona przez niego drużyna awansowała do Elity podczas mistrzostw świata Dywizji IA w Grenoble.

Pysz pozostawał na stanowisku do 2004 r., a w sezonie 2006/2007 cieszył się z mistrzostwa Polski z Podhalem. Następnie został kierownikiem wyszkolenia Polskiego Związku Hokeja na Lodzie, a w 2009 r. ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji — tym razem na trzy lata.

Mistrz świata w latach 1960-1961 w wyścigach ze startu wspólnego. Dwukrotnie zdobył także tytuł mistrza Belgii oraz wygrał siedem etapów prestiżowego Tour de France. Jego osiągnięcia w kolarstwie przyniosły mu międzynarodową sławę. Nazywano go “Cesarzem Herentals”.

Był jednym z trzech kolarzy, którzy wygrali co najmniej jeden z pięciu “monumentów kolarstwa”. Trzykrotnie triumfował w Paryż-Roubaix, dwukrotnie w wyścigu Dookoła Flandrii, a także odniósł zwycięstwa w Mediolan-San Remo, Liege-Bastogne-Liege i Giro di Lombardia (obecnie Il Lombardia). Na jego cześć nazwano wyścig z Westerlo do Herentals.

Uchodziła za jedną z najwybitniejszych gimnastyczek wszech czasów. Na igrzyskach olimpijskich debiutowała w wieku 31 lat, w Helsinkach w 1952 r. (w 1948 r. odniosła kontuzję), jednak już przed II wojną światową zdobywała tytuły mistrzyni Węgier. Z pochodzenia Żydówka, razem z matką i siostrą zdołała uratować się z Holokaustu. Brała udział także w IO w Melbourne w 1956 r. Łącznie wywalczyła na tych dwóch imprezach dziesięć medali, w tym pięć złotych, trzy srebrne i dwa brązowe. Wielokrotnie była medalistką mistrzostw świata.