Śmierć Magdy Umer poruszyła wielu, a Agata Passent pożegnała ją w sposób pełen poezji i czułości, oddając hołd jej literackiej pasji.

Pośmiertnie wydana książka Katarzyny Stoparczyk odsłania nieznane oblicze Magdy Umer. To opowieść o dzieciństwie, które odebrało beztroskę, o dorastaniu w cieniu choroby i o radości, której trzeba było szukać na siłę.

Magda Umer.3
Zobacz zdjęcia
Magda Umer. Foto: Kapif, Wydawnictwo Mando / Materiały prasowe
26 listopada 2025 r. ukazała się książka Katarzyny Stoparczyk “Jak mieć w życiu frajdę”, zbiór rozmów, które od pierwszych stron chwytają za serce. To opowieści pełne czułości, życiowego humoru i uważności na drugiego człowieka, ale też swoiste archiwum chwil, które mają znaczenie. Publikację wzbogacono o nigdy wcześniej niepublikowane wypowiedzi wybitnych osobowości. Jedną z bohaterek rozmów okazała się Magda Umer. Artystka zmarła 12 grudnia 2025 r.

W rozmowie z Katarzyną Stoparczyk Magda Umer wracała do swojego dzieciństwa. — Byłam dzieckiem dzieci. Mama była w jedenastej klasie, czyli w klasie maturalnej, kiedy przyszłam na świat — wspominała.

Rodzice artystki mieli po 19 i 23 lata, gdy opiekowali się już trójką dzieci. Rodzinne relacje były nietypowe, wręcz zaskakujące. Mama Magdy Umer i jej babcia były w ciąży w tym samym czasie. Artystka ma ciocię starszą od siebie zaledwie o kilka miesięcy.

Za tymi pozornie barwnymi historiami kryły się także trudne historie. — Mój dom był bardzo smutny, tragiczny — wyznała. Jeden z braci chorował na nieuleczalny zanik mięśni. Całe życie rodziny podporządkowane było jego chorobie. Wszyscy udawali, że jest lepiej, niż było naprawdę. — To było coś tak nie do opowiedzenia, że wciąż nie umiem o tym mówić — przyznała.

Magda Umer uciekała z domu, jak tylko mogła. Najpierw na podwórko, później w sport. Już bardzo wcześnie zaczęła trenować gimnastykę przyrządową, sama dojeżdżała trolejbusem na zajęcia. Sport był jej schronieniem. — Uciekałam w sport, bardzo uciekałam — przyznała.

Magda Umer wspomniała również o dorastaniu. — Mam wrażenie, że byłam już dorosła, kiedy miałam trzynaście lat — wyznała. Jako najstarsze dziecko opiekowała się młodszymi braćmi i próbowała dźwigać emocjonalny ciężar załamanych rodziców. — Ale jak każda młoda osoba garnęłam się do radości, do uśmiechu, do sportu. Byłam nadwrażliwą dziewczynką, która wpadała z nastroju w nastrój. Kiedy za długo było smutno, ja na siłę potrzebowałam radości — mówiła.

Drugi z braci również ciężko chorował, na serce. Operacja na otwartym sercu była w tamtych czasach ogromnym ryzykiem. Na szczęście zakończyła się sukcesem.

Chociaż dzieciństwo Magdy Umer naznaczone było dramatem, nie brakowało w nim chwil światła. — Szczęście małej dziewczynki to był kontakt z radiem — wspominała z czułością. Audycje radiowe, jak “Nauka piosenek”, dawały artystce poczucie sensu i ukojenia.