Ostatnie zdjęcia Magdy Umer przed śmiercią Czytaj więcej:

Magda Umer na scenie spędziła ponad pół wieku. Jej artystyczna droga rozpoczęła się pod koniec lat 60. w kabaretach studenckich, gdy była jeszcze młodą studentką Uniwersytetu Warszawskiego. Szybko zdobyła ogromną popularność, wydała pierwszy album na początku lat 70., a jej charakterystyczny głos i interpretacje stały się rozpoznawalne dla milionów Polaków. Śpiewała na festiwalach w Opolu, a przez lata współpracowała z najwybitniejszymi postaciami polskiej kultury, takimi jak Agnieszka Osiecka, Jeremi Przybora czy Andrzej Poniedzielski. W 2009 roku uroczyście obchodziła 40-lecie pracy artystycznej, a w 2020 roku otrzymała nagrodę 100-lecia ZAiKS-u, co było ukoronowaniem jej wybitnego dorobku.

Jeszcze w tym roku kalendarz artystki był wypełniony planami. W czerwcu wystąpiła na IV Festiwalu im. Piotra Machalicy i 17. Festiwalu Zaczarowanej Piosenki, a na 6 sierpnia miał miejsce jej występ podczas benefisu Janusza Strobla. Jej miłość do sceny była silniejsza niż upływający czas. Jednak sierpień przyniósł nagłą zmianę.

Z powodu “nagłej poważnej choroby” musiała odwołać zaplanowane koncerty w Teatrze Atelier w Sopocie. Teatr w swoim oświadczeniu życzył artystce szybkiego powrotu do zdrowia. Mimo tej przerwy, we wrześniu dzieliła się z fanami optymistycznymi zdjęciami, co pokazywało jej siłę ducha. Niestety, choroba okazała się silniejsza.

Dla Magdy Umer rola artystki była tylko jedną z wielu. W życiu prywatnym była przede wszystkim ukochaną mamą dwóch synów – Mateusza i Franka – oraz czułą babcią dla swoich wnuków. Te rodzinne role były dla niej niezwykle ważne, o czym świadczą liczne, pełne ciepła zdjęcia z bliskimi, które chętnie publikowała.

Miesiąc przed śmiercią żegnała na swoim profilu przyjaciół ze świata kultury, którzy odeszli w tym roku: Kasię Stoparczyk, Joannę Kołaczkowską i Stanisława Sojkę. Teraz to jej przyjaciele, fani i całe środowisko artystyczne żegnają Ją. Magda Umer pozostawiła po sobie nie tylko bogatą dyskografię i niezapomniane kreacje sceniczne, ale przede wszystkim wspomnienie osoby pełnej pasji, ciepła i niegasnącej miłości do sztuki i rodziny.