Dla wielu jest największym zmarnowanym talentem w historii polskiej piłki ➡

Dla wielu jest największym zmarnowanym talentem w historii polskiej piłki. Mówiono o nim, że będzie drugim Lubańskim albo Deyną. Janusz Kupcewicz, który 9 grudnia obchodziłby 70. urodziny, nigdy nie zrobił kariery na miarę oczekiwań. Ale też bez niego Polska nie miałaby 3. miejsca na mundialu w Hiszpanii.

Było to wiele lat temu w jednym z gdyńskich lokali. Siedzieliśmy we czterech. Trzech dziennikarzy i on, król Gdyni. Dziś jest tu mural z jego podobizną, a dodatkowo, od kilku dni, jego imieniem nazwany jest plac przed stadionem Arki Gdynia. Zamówiliśmy po piwie.

– Jeśli zamówicie od razu dziesięć, to jest zniżka – powiedziała kelnerka.

– To poprosimy – odparł Janusz Kupcewicz

Dziś kończyłby 70 lat. Żart miał zawsze dobry, nie skarżył się na swój los. A przecież nie układało mu się w życiu. Znajomi twierdzą, że po kryzysie małżeńskim stał już nawet na dachu dziesięciopiętrowego bloku w Gdyni, ale zawrócił. A w sporcie? Można zaryzykować tezę, że mógł żyć w pewnym poczuciu niespełnienia. Janusz Kupcewicz jeszcze jako nastolatek był typowany jako ten, który ma być najlepszym z najlepszych. Marian Szczechowicz, były trener kadry młodzieżowej, pytany o największe talenty generacji, odpowiadał bez chwili namysłu: „Janusz był poza zasięgiem”. A przecież w tym roczniku były takie asy futbolu jak Stanisław Terlecki czy przede wszystkim Zbigniew Boniek. Ale to właśnie Kupcewicz był „geniuszem” i liderem. Typowano go na następcę Włodzimierza Lubańskiego i Kazimierza Deyny.

Na pewno w znacznym stopniu zawdzięczamy mu 3. miejsce na świecie w 1982 r., ale cóż, był typowany do sukcesów znacznie większych.

Kupcewicz jest wychowankiem Warmii Olsztyn, gdzie trenował pod okiem ojca. Od początku było widać, że talent ma większy niż starszy o trzy lata brat Zbigniew, który wtedy bardzo się wyróżniał i wróżono mu karierę. Kto wie, czy właśnie wszystko nie przyszło Januszowi zbyt łatwo.

W książce “Piłka nożna 1919-1989” czytamy: “Zbyt szybko uznano go za cudowne dziecko polskiego futbolu. Prawdą jest jednak, że mając kilkanaście lat, przerastał rówieśników o głowę”.

Kupcewicz mógł trafić do dowolnego polskiego klubu, bo wszędzie byli gotowi przywitać go chlebem i solą. Wybrał Arkę Gdynia i to był na ówczesne czasy sporego kalibru mezalians. Nikt, poza nim i jego ojcem, tego wyboru nie rozumiał. I oczywiście bratem, bo to on był kluczem. Ojciec chciał bowiem klubu dla obu braci i Arka wyraziła zgodę. Ojciec nie chciał poświęcać jednego z synów, wierzył w obu tak samo. I cóż, wygląda na to, że popełnił błąd. Arka była w tym czasie klubem końca tabeli, dwukrotnie spadała z ligi. Kupcewicz ze swoim cudownym precyzyjnym podaniem nie miał kogo „obsługiwać”.

Dodatkowo w pierwszym sezonie po pierwszej rundzie powędrował na ławkę, pokłócił się z trenerem Jerzym Słaboszowskim. A właściwie skrytykował publicznie jego metody treningowe i szkoleniowiec nie miał wyboru, musiał ratować swój autorytet.

Pytany o wybór drużyny, Kupcewicz przyznał: – Uważam, że to był wielki błąd z mojej strony. Nie powinienem przychodzić do zespołu, który był beniaminkiem w ekstraklasie. Trzeba było iść do każdej drużyny, ale nie do Arki.

Miał ofertę z Legii, ale Arka powiedziała “nie”. Kupcewicz spędził w klubie kolejne osiem lat.

Spadek może nie był korzystny dla klubu, ale dla niego jak najbardziej. Choć ludzie narzekali, że nie wykorzystuje swojego potencjału, to jednak Kupcewcz strzelił w 2. lidze 14 goli i, mając zaledwie 20 lat, poprowadził zespół do awansu. Kosztem lokalnego rywala, Lechii Gdańsk, która zajęła drugie miejsce w grupie północnej

W kadrze też Kupcewiczowi nie do końca się powiodło. Co zawiodło? Może mentalność? Bo przecież nie umiejętności. Jak mi opowiadał: „Debiutowałem z Argentyną na Stadionie Śląskim. 100 tysięcy ludzi. Nogi miałem z galarety. W tym samym czasie debiutował Boniek i on robił co chciał”.
Jeszcze w październiku 1978 r. Stefan Szczepłek pisał: “Czy to znaczy, że nie ma w Polsce gracza mogącego przejąć w reprezentacji funkcji piłkarza Legii? Sądzę, że może nim być Janusz Kupcewicz i nie odkrywam w tym miejscu Ameryki. Wszyscy zajmujący się piłką o tym wiedzą. Przyznają to także trenerzy reprezentacji”.

A jednak nie Kupcewicz zajął miejsce Deyny. Był to “Zibi”. Zupełnie inny typ, dynamit, furia, tornado, z którym elegancki Janusz nie miał szans. Nawet jeśli wielu starych piłkarzy mówi, że to „Janusz był lepszy” to Adam Nawałka mówi tak: „Janusz to był świetny piłkarz, ale przeszedł pięciu zawodników i był metr dalej. Zibi minął jednego i był 20 metrów dalej. Kogo by Pan wolał?”.