Warszawa żegna wybitnego prawnika i obrońcę praworządności. Uroczystości pogrzebowe prof. Strzembosza przyciągnęły tłumy. Co je wyróżniało?

W środę (22 października) odbyły się uroczystości pogrzebowe prof. Adama Strzembosza. Prawnik, opozycjonista z czasów PRL-u, sędzia i obrońca praworządności został pożegnany przez tłum bliskich, znajomych i zwykłych mieszkańców Warszawy.

Uroczystości pogrzebowe prof. Strzembosza.31
Zobacz zdjęcia
Uroczystości pogrzebowe prof. Strzembosza. Foto: Aleksander Majdański, Krzysztof Burski / newspix.pl
Msza pogrzebowa była celebrowana w Konkatedrze Matki Bożej Zwycięskiej w Warszawie, poprzedził ją różaniec w intencji zmarłego. Dalsze uroczystości odbyły się na Starych Powązkach.

Zgodnie z wolą rodziny pogrzeb miał charakter prywatny, a nie urzędowy. Rodzina zachęcała, by zamiast kupowania kwiatów wesprzeć Interwencyjny Ośrodek Preadopcyjny prowadzony w Otwocku przez Fundację Rodzin Adopcyjnych. Po mszy świętej, w której uczestniczyli między innymi senator Adam Bodnar i minister sprawiedliwości Waldemar Żurek, wolontariusze zbierali do puszek datki na ten cel.

Przypomnijmy. Prof. Adam Strzembosz urodził się 11 września 1930 r. w Warszawie. Po maturze w 1949 r. studiował prawo na UJ i UW, a w 1953 r. uzyskał magisterium z prawa międzynarodowego. Od 1963 r. związał się z nauką — pracował w Zakładzie Kryminologii PAN, gdzie obronił doktorat w 1969 r. Habilitację uzyskał w 1979 r. i specjalizował się w kryminologii i przestępczości nieletnich. Równolegle rozwijał karierę sędziowską: odbył aplikację sądową, był asesorem i sędzią, a w latach 1968–1981 pracował w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie.

Po 1980 r. aktywnie zaangażował się w działalność Solidarności, pełniąc funkcje w strukturach związku. Po wprowadzeniu stanu wojennego został pozbawiony stanowisk i był represjonowany. Podjął pracę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, obejmując kierownictwo Katedry Prawa Karnego, a w 1986 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Prowadził zajęcia z prawa karnego, postępowania w sprawach nieletnich i prawa rodzinnego, uczestniczył w debatach nad reformą prawa karnego.

Od grudnia 1988 r. uczestniczył w pracach Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie i współprzewodniczył podzespołowi ds. prawa i sądów przy Okrągłym Stole. Po 1989 r. został wiceministrem sprawiedliwości, a w 1990 r. sędzią Sądu Najwyższego oraz pierwszym prezesem tego sądu i z urzędu przewodniczącym Trybunału Stanu. Od 24 marca 1994 do 24 marca 1998 r. przewodniczył Krajowej Rady Sądownictwa. Wspierał reformę wymiaru sprawiedliwości, dążył do odbudowy autorytetu sądów i postulował samooczyszczenie środowiska sędziowskiego po okresie PRL.

Po przejściu w stan spoczynku w 1998 r. powrócił do pracy naukowej na KUL, w 2000 r. został profesorem zwyczajnym i aktywnie działał w życiu publicznym. Opublikował liczne książki i był odznaczany najwyższymi orderami, w tym Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski i Orderem Orła Białego. W ostatnich latach angażował się w obronę niezależności sądów, ostrzegając przed odchodzeniem od zasad państwa prawa i powrotem do autorytarnego modelu władzy.