Wojna, bieda i dzieciństwo spędzone w cieniu bombowców — to nie są okoliczności, które zwykle prowadzą do sportowego geniuszu. A jednak właśnie z takich warunków narodził się Novak Djoković ➡

Wojna, bieda i dzieciństwo spędzone w cieniu bombowców — to nie są okoliczności, które zwykle prowadzą do sportowego geniuszu. A jednak właśnie z takich warunków narodził się Novak Djoković — człowiek, który jako dwunastolatek wyruszył w świat z jednym banknotem w kieszeni i marzeniem. Jego historię przypomina rumuński serwis Digisport.

Jeden z najbardziej znanych tenisistów świata, sportowa ikona nie tylko w swoim kraju. Novak Djoković z 24 tytułami Wielkiego Szlema i majątkiem szacowanym na około 250 mln dol. jest symbolem determinacji, wytrwałości i wiary w siebie, ale nie wszyscy znają jego historię. Prowadzi nas ona przez koszmar wojny w Jugosławii, gdzie każdego dnia trzeba było walczyć o życie i o jakąkolwiek przyszłość.

Wiosna 1999 r. Jedenastoletni Novak Djoković trenuje na kortach klubu Partizan w Belgradzie. W tle wyją syreny alarmowe, a nad miastem przelatują samoloty NATO. “Czułem się tam zaskakująco bezpieczny” — wspominał po latach Djoković. Treningi w przerwach między nalotami stawały się jego codziennością. Kiedy 24 marca rozpoczęły się bombardowania Jugosławii, młody Novak spał w domu w dzielnicy Banjica. “Czułem się, jakbyśmy byli w szklanej kuli, którą ktoś zrzucił na ziemię” — opisywał później moment, gdy eksplozje i syreny wyrwały go ze snu.

Tamtej nocy jego matka upadła i straciła przytomność, a ojciec próbował ją ocucić. Novak pobiegł po braci, Marko i Djordje. “Zobaczyłem bombowiec F-117, który wypuścił pociski na szpital w pobliżu. Nigdy nie zapomnę dźwięku wybuchów i zapachu kurzu” — wspominał. Rodzina dotarła do schronu, gdzie spędzili wiele kolejnych nocy.

Mimo tych dramatycznych okoliczności Djoković nie przestał marzyć. Nawet w czasie nalotów obchodził swoje 12. urodziny na kortach Partizana. “Dźwięk ten stał się dla nas czymś zwyczajnym” — mówił o odgłosach przelatujących samolotów. Wojna wrosła w jego świadomość, ale nie złamała ducha. “To jedne z najbardziej traumatycznych doświadczeń mojego dzieciństwa. Do dziś we mnie tkwią” — przyznał w 2021 r.

Po zakończeniu bombardowań Djoković stanął przed wyborem: albo zostanie w kraju zniszczonym przez wojnę, albo spróbuje czegoś więcej. Decyzję przypieczętował gest jego ojca. To nie był zwykły prezent. To był symbol odpowiedzialności i dorosłości, którą Novak musiał przyjąć zbyt wcześnie.

Pochodzę z kraju zniszczonego przez wojnę. Gdy miałem 12 lat, ojciec dał mi banknot dziesięciodolarowy i powiedział, że to wszystko, co mam. Powiedział mi, że jeśli chcę uprawiać ten drogi sport, muszę się poprawić. Musiałem dorosnąć znacznie szybciej niż się spodziewałem. Zrozumiałem przesłanie i wziąłem na siebie dużą odpowiedzialność” — mówił Djoković, którego słowa cytuje rumuński serwis Digisport.

Wyruszył zatem w świat z tym jednym banknotem, z nadzieją i talentem, w które wierzył przede wszystkim jego ojciec. “Mój ojciec wierzył w mój talent i charakter znacznie bardziej niż ja sam. Kiedy wspomniałem, że moim celem jest zostanie numerem jeden na świecie w kraju bez tradycji tenisowych, spotkaliśmy się z kpinami i brakiem zaufania ze strony wielu ludzi. Jestem dowodem na to, że wszystko jest możliwe” — przyznał po latach.

Początki Novaka nie byłyby możliwe, gdyby nie przypadek. Jak czytamy w książce “Novak Djoković: tenisista wszech czasów”, wszystko mogło pójść w zupełnie inną stronę. “Opisując swoje wczesne dzieciństwo, jeszcze przed wojną, Djoković używa słów magiczne i pełne szczęścia. Na pewno jednym z uśmiechów szczęścia było to, że rząd zdecydował się wybudować w Kopaonik akademię tenisa i to akurat zaraz naprzeciwko pizzerii. Gdyby akademia tam nie powstała, czy młody Novak, lub inaczej Nole, bo tak nazywała go rodzina, zacząłby uprawiać tenis?”

To właśnie tam spotkał trenerkę Jelenę Genčić, która szybko dostrzegła jego wyjątkowość. “Macie złote dziecko” — miała powiedzieć rodzicom po pierwszym treningu. Jej słowa okazały się prorocze.